«Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες». Όσοι έχουν περάσει από αμφιθέατρα σχολών ή έστω έχουν παρακολουθήσει μία πορεία έχουν ακούσει σίγουρα το παραπάνω σύνθημα. Το σύνθημα είναι υπεραπλουστευτικό και ανεδαφικό αφού δεν πρέπει αναγκαστικά να είσαι με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Το πρώτο συνθετικό του συνθήματος είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε ως οδηγό. Εν έτει 2021, δύο αιώνες μετά την επανάσταση, μερικές πτωχεύσεις και τρία μνημόνια θα έπρεπε ως λαός, ως πολίτες και πολιτικό σύστημα να έχουμε τελειώσει με κάποιες αυταπάτες.
Μία από τις μεγαλύτερες αυταπάτες αφορά τα πανεπιστήμια και την πρόσβαση σε αυτά μέσω των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η συγκεκριμένη αυταπάτη συμπυκνώνεται στη φράση «μωρέ το θέμα είναι να μπει κάπου κι αν μπει κάποια στιγμή θα βγει».
Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής στις σχολές ξέσπασε μεγάλος διάλογος για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Κι εδώ δημιουργείται η ανάγκη να τελειώνουμε ως κοινωνία με τις αυταπάτες.
Η εισαγωγή φοιτητών σε σχολές δεν είναι αυτοσκοπός. Ο λαϊκισμός της άκριτης εισαγωγής στα πανεπιστήμια χωρίς κανένα απολύτως βαθμολογικό κριτήριο δημιούργησε το φαινόμενο των «αιωνίων» φοιτητών. Μία ελληνική πατέντα που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Η πατέντα αυτή οδήγησε την Ελλάδα σε ένα ακόμα θλιβερό στατιστικό καθώς από τα Πανεπιστήμια της χώρας μας αποφοιτούν λιγότεροι από το 1/3 των φοιτητών. Η φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο είχε φτάσει να είναι συστατικό μία πελατειακής λογικής σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιο κόμμα θα βάλει περισσότερους φοιτητές στις σχολές.
Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε τους νέους της πατρίδας μας αλλά και τα πανεπιστήμιά μας με την ωριμότητα που τους αρμόζει. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα για πρώτη φορά αποκτούν λόγο στα κριτήρια εισαγωγής διαμορφώνοντας τον συντελεστή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής για κάθε Πανεπιστημιακό τμήμα. Από την άλλη οι νέοι πρέπει να βλέπουν ότι η είσοδος σε μία σχολή δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μίας διαδρομής που έχει ως προορισμό την αγορά εργασίας ή την έρευνα. Σε δεύτερο επίπεδο οφείλουμε να διαλύσουμε ένα μεγάλο κοινωνικό στερεότυπο αναβαθμίζοντας και αναδεικνύοντας τις εναλλακτικές εκπαιδευτικές διαδρομές, την επιλογή Δημοσίων ΙΕΚ, που παρέχουν επαγγελματική κατάρτιση. Στην Ελλάδα, μόλις το 28% των μαθητών επιλέγουν τη διαδρομή της επαγγελματικής εκπαίδευσης, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να κυμαίνεται στο 48% και αυτό είναι αποτέλεσμα μίας ακόμα αυταπάτης. Ήρθε λοιπόν να βάλουμε τέρμα στις αυταπάτες, όχι με διχαστικά διλήμματα αλλά με λογικές επιλογές για το μέλλον της πατρίδας μας και των επόμενων γενιών.